Tijdens dit schooljaar lichten we elke twee maanden een paragraaf uit onze visietekst toe. Kristof Wuyts, leraar godsdienst op onze school, zal hiervoor telkens een opiniestuk schrijven. We beginnen het nieuwe jaar met de waarde verbondenheid.

… groeien tot één leer- en leefgemeenschap

Daarom creëren we verbondenheid met ons uniform. We tonen dat we als school een eenheid vormen. Iedereen is gelijkwaardig. We benadrukken eveneens ons oog voor duurzaamheid en eenvoud.

Tijdens de kerstperiode toonde Vlaanderen zich van haar warmste kant. Vele euro’s werden ingezameld voor goede doelen en mensen deden vrijwilligerswerk. Los van het feit dat complexe maatschappelijke problemen een gestructureerde aanpak verdienen en niet enkel op liefdadigheid zouden moeten rekenen, is het verlangen naar verbondenheid bij al die mensen een hartverwarmend gegeven.

In onze geïndividualiseerde en sterk ik-gerichte samenleving ervaren we echter dikwijls een gebrek aan verbondenheid.

Nochtans vertrekt vanuit elke leerling, elke ouder en leraar dezelfde vraag: ‘Dood mij niet door uw wijze van bestaan’. De filosoof Emmanuel Levinas vertrekt vanuit het gebod ‘u zult niet doden’ en herkent daarin een diepmenselijk appel. Mensen willen ontsnappen aan het onpersoonlijke bestaan, dit noemt hij het ‘il y a’, en dit kan enkel gebeuren door in te gaan op deze oproep. Bij Levinas is de ander er eerst. We worden pas volledig mens door ons open te stellen voor ‘het gelaat van de ander’.

Deze verbondenheid hebben we als school op de meest intense manier mogen ervaren tijdens de hevigste storm die onze leefgemeenschap kon treffen. Op 5 oktober 2013 werd Gregory Bluj, een leerling van onze school, vermoord. Tijdens de periode van rouw die erop volgde, stond ik versteld van de veerkracht van onze leerlingen en de verbondenheid die ontkiemde op dit intrieste moment.

‘Ik ken een jongen van 25 die enorm geleden heeft. Zijn talrijke dromen wemelen dan ook altijd van monsterlijke vogels, zeer angstaanjagend. Eens vertelde hij me: ‘Ik droomde vannacht van een héél grote kruik, waarin alsmaar druppels vielen. Deze droom was de kalmte zelf.’ Ik dacht: misschien is God wel zo’n kruik voor de tranen? Wat zou Hij anders kunnen, Wat zou Hij anders moeten zijn? ‘Doe mijn tranen in uw kruik – Hebt Gij niet te boek gesteld?’ bidt de psalm. Onze tranen verzameld, geschreven en snik na snik gelezen.’

Meneer Wuyts